En het is weer zover. Nu de kleine man er is begint bij mij ook direct weer de onrust over mijn werk. Ik wil niet meer… Met die kleine, lieve, fantastische baby kan ik me werkelijk niet voorstellen dat ik ook hem ooit naar de oppas zal moeten brengen. Niet dat we nou zo’n vervelende oppas hebben… we mogen met haar in onze handjes knijpen, maar daar gaat het niet om. Kwestie van wennen, weet ik heus. Maar ik wil niet… Oh en die oppas gaan we heus wel weer gebruiken, de kids hebben namelijk zo af en te toch ook privé tijd nodig???
Niet dat ik me voorlopig werken ook hoef voor te stellen want ik heb al mijn ouderschapsverlof opgenomen en de eerste drie maanden mag ik al in mijn zak steken. Voorlopig nog even niet aan werk denken dus zou je zeggen. Maar dat gaat dus niet, ik kan het helaas niet even uit zetten.
Het denken aan mijn werk gaat vaak gepaard met bedenken wat ik dan wil. Een jaartje kunnen we het wel uitzingen zo op deze manier. Mama thuis bij de kindjes… ook eerst maar eens zien hoe ik dat ga vinden natuurlijk. Heerlijk uiteraard J. Maar na dat jaartje wordt thuis zitten toch wel een duur grapje. Tenminste… we moeten dan toch echt eens serieus gaan bekijken wat we dan anders zouden kunnen gaan doen en helaas zou lief zijn vrije dag daarvoor moeten opofferen. Dat willen we natuurlijk niet… Die vrije ‘papa’ dagen zijn natuurlijk heilig.
Ik weet het heus wel, wat er anders moet, maar met al dat andere wat ik dan graag wil heb je lef nodig. Een hele dosis en geduld ook vrees ik. Zo zou ik me best wel meer willen richten op schilderen. En dan verkopen he, maar dat is misschien een verre droom. Zo zou ik ook best meer willen schrijven… Zelfde punt. Ik zou eigenlijk van alles op creatief gebied wel willen maar ben verder nergens goed genoeg in. Goed genoeg voor thuis op de bank, als hobby, ja dat wel…. Maar werken vanuit thuis, dat zou toch ideaal zijn met twee van die schatjes als die van mij. Vooral voor mama natuurlijk… en papa want die kan met mijn net wat extra verdiende centjes dan gewoon blijven profiteren van zijn welverdiende ‘papa’ dag! Dus… waar kan je lef en een dosis geduld halen?
Tidak ada komentar:
Posting Komentar