Eén kind is een boom...

Uhm… oké… spitsuur. Ik moet voor 11.30 uur de huisarts bellen anders kan het vandaag niet meer, wie heeft bedacht dat die mensen niet gewoon de hele dag bereikbaar zijn. Ik heb dus nog precies 10 minuten en zet dus even mijn verdrietige met 40 graden koorts, net even precies nu rondlopende peuter aan de kant. Ook ik word aan de kant gezet, ik moet wachten, meerdere wachtende voor mij, bah… zit je dan… of lopen eigenlijk, heen en weer door de huiskamer, want dat doe ik als ik telefoneer.

Iemand aan de lijn. Ja, middeltjes tegen spruw graag en afspraak voor controle ruisje. Nee sorry, ik hoor u niet… peuter schreeuwt in mijn oor en ook baby zet het op een huilen. Doet ie werkelijk nooit, nu dus even wel. Ik til peuter op, haar gloeiende lijfje tegen mijn oververhitte lijf. Speen in haar mondje. Afspraak. Einde gesprek.

Uhm… oké… twee gillende kinderen dus, wat nu? Voeden met verdrietig kind naast me op de bank wordt het niet… Eerst peuter dus maar even, baby moet wachten. 40 graden koorts en 30 graden in haar kamertje maar ze weigert te gaan slapen zonder slaapzak… Groot verdriet door de babyfoon. Straks dus maar eventjes kijken hoe het gaat. Snel naar baby… rood aangelopen en dikke tranen… Snel aan de borst en…. Rust…

Ook peuter is in slaap gevallen…. Pffff… Ik hoor het mensen vaak genoeg zeggen… Eén kind is een boom… Twee kinderen zijn een bos….