Oer stom voel ik me, werkelijk een beetje heel erg suf. Echt zo’n overbezorgde moeder die zich naar binnen kletst op de eerste hulp. Boos was ik zelfs toen ik de spoedpost belde omdat mijn kleine meisje al vier dagen boven de 40 graden koorts had, en vlekken. Over haar hele lijf. Ik werd afgewimpeld. Nee, mijn kleine meisje heeft op dit moment geen koorts, niet gemeten ook, maar ze heeft paracetamol gehad. ‘Door paracetamol zakt koorts niet…’ vertelde de assistent. ‘En nu geen koorts, wat is dan eigenlijk uw vraag?’ Oké, mama boos! ‘Mevrouw, ik ben zelf kinderverpleegkundige op de intensive care en wij geven dagelijks paracetamol als de koorts zo hoog is dat kinderen zich onprettig voelen, en ja hoor, mijn ervaring is toch echt wel dat de koorts dan zakt. Zo ook bij mijn kleine meisje nu…’. Oeps… Ik hou er echt niet van iemand te over rulen, zeker niet met mijn beroep. Liever vertel ik helemaal niet aan artsen, verpleegkundige en andere hulpverleners dat ik ook maar enige kennis heb in de medische wereld. Ik wil niet dat ze mij daar door anders behandelen, maar echt hoor… nu kwam het me toch wel even goed uit. ‘Ja, uhm… oké, de huisarts belt u we even terug’. Fijn!
Ja, en toen belde de huisarts een paar uur later dus. Nee, mijn kleine meid had nog steeds geen koorts en ik begon me lichtelijk ongemakkelijk te voelen. ‘Heeft ze diarree, spugen, verkouden… heb je een focus’, nee. ‘Reageert ze op paracetamol?’, ja dus! Gelukkig, deze arts wist dus wel waar ze het over had. ‘Maar wat is nu uw vraag?’ Ja ik maak me dus zorgen maar als jullie het willen aanzien kijk ik het nog even aan laat ik me wegsturen. Maar ik vraag me af of ze geen urineweginfectie heeft of zoiets…. Ja dat moesten we dus toch even uitsluiten, we moeten langs komen. Hmmm… wil ze mij nou gewoon tevreden stellen, die over bezorgde moeder of was ze er echt even niet opgekomen en vindt ze dat werkelijk een goed idee….
Oke langs dus… Zitten we daar, op de EHBO. Met allemaal mensen die wel echt wat mankeren want ja hoor… die kleine van mij lijkt genezen. Begint rond te rennen, andere kindjes aan te spreken en te gillen van enthousiasme, daar had ze al een paar dagen geen puf voor. Ja, en ik… ik voel me steeds stommer worden. Niks aan de hand met die kleine van mij. Virusje waarschijnlijk, en idd, de huisarts ziet geen onheil en stuurt ons na drie minuten weer naar huis.
Aaaargh…. Ik bel al niet graag de huisarts, los het allemaal veel liever zelf wel op en ben veeeeeel te bang wat ze allemaal wel niet van me denken. Daar heb je er weer een. Eentje die het allemaal beter weet en zie je wel…. Niks aan de hand. Die overbezorgde moeder….
Tidak ada komentar:
Posting Komentar