Roze 'blauwe' wolk!

Goed, en nu mag van mij die roze wolk wel komen. Die was er nog niet continue. Wel in mijn armen natuurlijk, een blauwe wolk in ons geval. Een wolk van een baby. En genieten deden we natuurlijk ook, heel veel zelfs. Want wat zijn we verliefd. Op ons kleine man, onze prinses en het feit dat we nu het gevoel hebben echt een gezinnetje te vormen. Want dat voelt speciaal. Maar wat voelde ik me ook vaak vervelend. Niet alleen gierden de hormonen door mijn lijf waardoor de tranen steeds dikker werden en steeds rijkelijker begonnen te vloeien, ik was het zo langzamerhand zat allemaal. Nog steeds eigenlijk, er moet nu niks meer bijkomen… Niet die blauwe wolk natuurlijk, maar vooral alle klachten die de geboorte van die blauwe wolk met zich mee brachten. Ik ben flink geplaagd, van hevige naweeën tot borstontsteking met nog weer van alles er tussen in. En het schuldgevel naar mijn kleine prinses. Dat knaagt…

Ik was er even niet, niet helemaal. Zo zat ik vaak boven in mijn bed met de kleine man terwijl lief beneden was met mijn kleine prinses. Als ik er was wilde ze mijn aandacht maar kon dat vaak niet vanwege de voedingen van kleine man en alle pijntjes die mij plaagde. Snel geïrriteerd die mama van haar, kon niks hebben, zeker geen drukte of onhandigheid. Maar wat bedoelde ze het allemaal goed. De onhandigheid waren knuffels naar haar kleine broertje, duizenden kusjes die perse op zijn mond terecht moesten komen…. Heel lief en schattig en wat is ze trots. En op de momenten dat ik het allemaal wel kon, wilde mijn prinses niet meer. We weten het af en toe allemaal niet meer. Maar wat ben ik trots op haar, mijn kleine prinses, en wat voel ik me dus schuldig. We zoeken naar een nieuw ritme, allemaal weer een nieuw plekje in ons gezin.

Maar we zijn op de goede weg, ik ben op de goede weg…. Mijn lijf begint af en te steeds meer weer te doen wat ik wil. Mijn prinses went aan de nieuwe ‘bibi’ en krijgt langzaam aan haar mama weer terug. We komen er heus wel hoor, kom maar op dan nu met die roze wolk!