creche vs thuisblijfmoeder

Crèche met academie. Kindergarden ook wel genoemd. Upcoming. Zo zou het wel goed komen met ons kroost. Jonge kinderen die naar een goede kinderopvang gaan zijn namelijk slimmer, socialer en hebben meer zelfvertrouwen dan kinderen die thuis blijven (bron: Elly Singer, ontwikkelingspsycholoog universiteit Amsterdam, Viva mama juli/augustus 2011). Hier kwam een vriendin laatst mee. Thuisblijf moeder voor haar acht maanden oude schat. Zo bedacht zij een wekelijkse playdate bij haar thuis met allemaal jonge thuisblijf moeders met hun kroost, de beste opvang die er is, namelijk de eigen moeders. Thuisblijfmoeder ben ik dan niet, en mijn prinses was natuurlijk al heel slim en sociaal en ging naar een goede oppas, maar voor een playdate met lunch en thee voor de moeders ben ik natuurlijk altijd in en zo mocht ook ik deelnemen.

Ik kan me voorstellen dat kinderen sociaal worden van een kinderopvang als deze goed is tenminste. En laat ik het nou net getroffen hebben. Met een flexibele gastouder, de beste die we konden krijgen in mijn ogen. Zelf twee schatten van kids die mijn prinses hebben geadopteerd als hun één keer in de week zusje. De andere gastkindjes moederen geduldig over mijn kleine meid, bieden speelgoed aan, pakken het rustig ook weer af (zo schijnt ze te leren delen), dagen haar uit om mee te doen met hun spel, ze kan niet wachten. Ze vindt het prachtig om daar te zijn. Bij binnenkomst trekt ze meteen de lades open opzoek naar een auto, ze weet daar inmiddels goed de weg en vermaakt zich prima.

En dan hebben we oma natuurlijk. Ook daar is onze kleine graag. Een stralende lach als we binnenkomen, oma is gek op haar. Oma socialiseert mijn prinses met de honden. Zo heeft ze in haar vroegen leventje al kennis gemaakt met een groot nest aan puppen, prachtig vond ze het. Gek op dieren is ze dan nu ook. Helaas voor onze eigen katten, die vinden haar wat minder leuk. Ze zijn niet echt te spreken over die kleine wilde, die zo nu en dan met flinke spoed op je af komt kruipen, bij de krappaal stiekem aan je staart trekt en blazende geluiden maakt van vreugde. Nee de katten blijven uit haar buurt. De honden daar in tegen vinden haar juist reuzen interessant. Zo erg dat er ruzie wordt gemaakt. Zodra mijn kleine prinses de drempel over komt wordt er gegromd.

Sinds de geboorte al gaat mijn kleine van hand tot hand. Tot verdriet van de moeder, ik dus. Ik had niet het lef tegen het bezoek te zeggen dat ik haar voor me zelf wilde, bij mij op schoot, tegen mijn borst. Bang dat mensen teleurgesteld weg zouden gaan van het kraambezoek omdat ze mijn prinses niet hadden mogen bewonderen. Daarvoor waren ze gekomen, in mijn ogen dan. Sinds die tijd is dat zo gebleven, ze is niet bang voor mensen, gaat er juist op af. Ze flirt met mensen in de rij achter de kassa, oudere mensen vooral. Ergens lunchen met mijn prinses en zij zit standaard verkeerd om in haar stoel, te kletsen met het stel achter ons. Vooral andere kinderen zijn interessant. Zodra die in zicht komen wordt ze enthousiast. Of die kindjes waar het dan omgaat haar nou wel of niet opgemerkt hebben, dat maakt voor mijn prinses niet uit.

Of ze nou niet sociaal en slim zou zijn/worden als ze niet naar de opvang zou gaan is maar de vraag. In mijn ogen zit het namelijk voor een groot deel ook in het karakter van het kind en in de creativiteit van de moeder. Hoeveel ruimte krijgt het kind om te leren en te spelen. Ik ben nooit naar de opvang geweest, mijn moeder verkoos ervoor ons helemaal zelf op te voeden. Er te zijn met een kopje thee als we uit school kwamen, te luisteren naar onze verhalen, ook daar is wat voor te zeggen. Ik had een broertje en een zusje, ook zo leerde ik delen en spelen. Ik ben er niet minder goed uitgekomen. Ik heb een groot sociaal leven en een goede baan. Zo zie je maar….

Mijn kleine is wakker, op naar de playdate, poffertjes, vriendjes en vriendinnetjes en een heerlijk kopje thee voor de mama’s…..