Emoties....

Emoties, fijn. Ik had er al zo veel maar sinds ik mama ben te veel, denk ik. Misschien zijn ze ook allemaal nog een beetje in de war en moet ik ze een beetje ordenen. Misschien zou een beetje uitslapen daarbij helpen. Daar heb ik geen tijd voor. Geen zin ook want er wachten andere dingen. Leuke dingen en minder leuke dingen maar het moet wel gebeuren. En misschien heb ik ook niet de goede baan. Een zware baan, vooral als het om emoties gaat. Het gooit mijn emoties af en te nog meer in de war dan ze al waren. Vooral als ik moe ben, en dat ben ik.

Want ik zie het even allemaal niet meer zitten. Mijn werk bedoel ik. De afgelopen dagen waren te zwaar, te heftig. Die emoties. Heen en weer geslingerd werden ze. Ik moet positief blijven, voor de ouders en het joch. En dat wil ik ook maar het lukt me niet goed. Ik heb met ze te doen. Met het mannetje omdat het ligt te vechten. Een strijd, al weken. Ik kan niet goed naar hem kijken maar tegelijker tijd wil ik hem troosten, vast houden, tegen hem zeggen dat het goed komt, dat hij de hoop niet moet opgeven en moet doorvechten, hoe zwaar het ook is. Ik aai hem over zijn bol, donkere krulletjes door mijn vingers. Ik speel ermee. Kijk naar zijn wimpers, zijn half open oogjes die me zo nu en dan aankijken.  Het komt goed, hoe dan ook.

De ouders ook, ik kan het bijna niet meer zien, hun wanhoop en verdriet. De stilte in de kamer als ik bezig ben. Ze weten niet meer wat ze moeten zeggen, het meeste is al gezegd. De vraag ‘hoe gaat het?’ is geheel overbodig, komt er ook niet meer uit. Al een aantal keer leg ik mijn arm om moeder heen, dat is mijn werk, dat hoort erbij. Ze snikt, ze droogt haar tranen en gaat door, ze kan niet anders, het moet.

Ik hou me sterk, ik ben rustig, ik ben bezig, met mijn werk. En we gaan door… met z’n alle tot we niet verder kunnen. En daar ligt nu mijn vraag. Al vaker speelt dit door mijn hoofd. Moeten we wel alles doen wat we kunnen. Ten koste van wat en waar ligt de grens. Want we kunnen steeds meer maar nog steeds niet alles…. En we gaan ver….. heel ver….

Maar…  ik heb vakantie, tijd om de emoties eens tot rust te brengen, te ordenen en daarna weer verder. Uitslapen wellicht…