Mijn moeder hart breekt af en toe. Niet in te veel stukjes gelukkig want het is ook vrij snel te lijmen. Zo ook vannacht. We gingen doorzetten. Slapen in eigen bedje, dus op eigen kamer voor mijn prinses. Omdat ze dit de nacht ervoor volgens ons zelf had aangegeven. Toch had ook zij hier niet heel goed over na gedacht bleek de afgelopen nacht. Ze krabbelde terug. Haar eigen bed was toch niet goed genoeg, zo leek het even. Hartverscheurend heeft ze een half uur gehuild. Rechtop. Omdat ik het door de babyfoon niet kon aan horen ben ik naast haar gaan zitten maar heb haar laten liggen, in haar eigen bed. Mijn hele lijf schreeuwde haar op te pakken, haar te troosten, haar dicht tegen me aan te houden, samen in slaap te vallen, haar handjes op mijn borst, haar hoofdje wat een holletje graaft onder mijn arm maar ik deed het niet. Ik bedwong mijn tranen om niet op te geven. Met tranen had ik dat niet gekund. Zo viel ze na een half uur snikkend in slaap, het leek voor mij een eeuwigheid. Op mijn tenen sloop ik weg en trok de dekens hoog over me heen, eigenlijk had ik nog helemaal geen afscheid genomen van ons nachtelijke ritueel. Mijn lief gaf me een kus met de woorden, ‘goed gedaan’ maar zo voelde het niet.
Ik viel weer in slaap, onrustig. Na twee uurtjes meldt ze zich weer. Een slokje water wil ze niet. Wel gaat ze direct liggen en terwijl ik naast haar zit valt ze deze keer binnen tien minuutjes in slaap. ’s Ochtends maakt mijn lief me wakker. Mijn prinses ligt nog te slapen, in haar eigen bed. Het is 7.45 uur, ze slaapt uit na een vermoeiende nacht. Voor haar dan, ik heb voor het eerst sinds lange tijd wat uren aan elkaar gehad. Zal ik mijn kopje koffie laten staan???
Tidak ada komentar:
Posting Komentar