Slapen in eigen bed

Doorslapen…  Al eerder genoemd. Tot nu toe nooit een probleem. Slapen dan, doorslapen is er al een tijdje niet meer bij .Ik hield mezelf gewoon voor dat we op onze manier allemaal het beste aan onze rust toekwamen, dat was ook zo, tot een paar dagen terug. Het is namelijk zo, mijn prinses slaapt bij ons in bed, op mijn deel, tussen mij en het naar onze slaapkamer verplaatste lege babybedje wat er voor zorgt dat ze niet valt. Geheel volgens de regels, geheel veilig. Niet te warm, niet te koud, in een romper en niet onder de deken, daar houdt ze niet van. We staan hier samen ook volledig achter. Wij denken namelijk dat  een baby, net geboren dicht bij zijn ouders hoort. Voor het vertrouwen. Tijdens de borstvoeding periode geen gedoe, zij kon drinken als ze wilde en daarna slapen. Vertrouwd voor haar en voor mij. En voor papa, die verliest haar het liefste nooit uit het oog. Ik heb me weken, maanden verdiept in de verhalen van mede ouders met kinderen in hun bed. Sommigen houden het lang vol, hele gezinnen slapen samen, een dolle boel. Heerlijk lijkt me dat als ik eerlijk ben, we hebben ook een groot bed, ik zie het al helemaal voor me. Voor later. Voor nu onze prinses tussen ons in, een handje ’s ochtends op je gezicht, nog niet heel teder, dat kan ze nog niet, een lach en vrolijke kreetjes, klaar om de dag te beginnen, uitgeslapen ook. Onze prinses wordt namelijk nooit wakker met een slecht humeur, daar kan ik mijn voorbeeld nog aan nemen. Maar sinds een paar dagen twijfel ik, weer, want ik twijfelde al eerder. De maatschappij vindt namelijk dat baby’s op hun eigen kamer horen, in hun eigen bed. Dus ik vind dat zo nu en dan ook. Ik praat erover met mijn lief, we nemen een besluit, we gaan het doen. Tot de avond valt, mijn prinses wordt mopperig, de nacht kondigt zich aan, een nacht niet slapen staat voor de deur, of twee, of drie, misschien wel een week of langer. Ik zie p tegen het gehuil, daar kan ik niet goed tegen. Ik bedenk me dat we moeten doorzetten, na een besluit kunnen we niet meer terug en ik had de afgelopen nacht nog geen afscheid genomen van deze periode. Ik zie op tegen de nachten die komen en kan mijn motivatie niet meer vinden. Want eigenlijk wil ik dat mijn kleine meid tevreden naast mij in slaap valt, ik dan ook tevreden. Heerlijk. Deze nacht nog maar niet. Ik ruik haar fris gewassen haren, kus haar hoofdje en kijk naar haar ontspannen, slapende gezichtje.

Maar nu twijfel ik dus weer. Niet omdat ik ineens dit ritueel wel kan missen maar omdat mijn kleine baby inmiddels  geen baby meer is maar een bijna peuter. Ze begint haar ruimte op te eisen maar houdt mij tegelijkertijd stevig vast. Ze kan de laatste dagen haar draai niet vinden, ligt niet meer zo ontspannen, veel wakker dus ik ook. Een tandje dachten wij, en weer één. Langzaam begint het zijn tol te eisen. Mijn lichaam protesteert. Ik wordt gebroken wakker, kan inmiddels ook de middag niet meer zonder koffie. Haar lange lijfje draait wat heen en weer en haar armpjes en beentjes ploffen onaangekondigd als ik net in slaap val op mijn borst. Af en toe knijpt ze midden in de nacht in mijn neus, een spelletje wat ze heeft geleerd van mijn lief. We besluiten het te doen, ze gaat in haar eigen bed, op haar eigen kamer. Maaaar… de avond valt weer, het was een rommelige dag, we kunnen allebei nog niet voldoende motivatie opbrengen voor de naderende nacht. Nog één nachtje dan….

Maar dan… de klok tikt door… de uren verlaten de avond, de nacht begint, ze slaapt nog steeds. We liggen in ons eigen bed te wachten tot het avond ritueel begint. Om 2.45 uur schrik ik wakker…. Waar is mijn prinses. In haar kamertje ligt ze vredig te slapen, ze is gedraaid, dat stelt mij gerust. Rond 4.00 uur trek ik de dekens over me heen, ik schrik wederom wakker. Hoe laat is het? Nog steeds ligt ze vredig en ontspannen in haar eigen bedje, op haar eigen kamer. Ze geeft een teken van leven en ik ga weer naar mijn bed. Om 5.00 uur kondigt ze zich aan. Nog even bij ons in bed dan, om het af te leren en samen aan de ochtend te beginnen. Dat ik nou lekker heb geslapen kan ik niet zeggen, ik ben nog steeds gebroken. Maar misschien is dit haar teken. Nu maar doorzetten… vannacht proberen we het weer.