Trouwplannen?!

Ik zie ons nog staan,naast elkaar op de loopband in de sprotschool. Toen deden we dat nog, drie jaar geleden. We waren fanatiek, hadden nog tijd en zin. En belangrijker nog geen kind. We deden nog alle moeite om aan onze nieuwe vriendjes te laten geloven dat we gezond bezig waren, sportief en sociaal. Ik met mijn tong op mijn knieën, rennend, nog geen 5 kilometer maar op weg voor de marathon. Mijn vriendin lopend zodat ze haar grote nieuws kon verklappen. Ze zou gaan trouwen. Over 2 jaar. Groot, zo groot mogelijk met alles erop en er aan. Met een verre reis. Een prachtige jurk, alle mensen die hun lief waren en een knal feest. Mijn hart maakt een sprong. We geloven het beide niet, zie ons hier nu staan. Verliefd en zij verloofd, wie had dat gedacht? Toch was ik verbaasd. Waarom pas over twee jaar. Ze zouden alle tijd nodig hebben om voor te bereiden, hadden het beiden druk en wilden het leuk houden, de voorpret dus. En het werd nog leuker. Het zou gaan gebeuren op Curaçao, met alleen de getuigen en familie. Of ik getuige wilde zijn, ik mocht dus mee!

Er is de afgelopen 2 jaar heel wat gebeurd. Ook ik werd ten huwelijk gevraagd, heel romantisch op een strand in Malawi tijdens een lange primitieve, indrukwekkende maar oh zo vermoeiende reis door (bijna heel) Afrika. Wij zouden het allemaal wat sneller regelen, waarom twee jaar wachten, we houden toch van elkaar, dan is dat maar geregeld. Maar… Ik werd zwanger, ziek, moest mijn opleiding nog afronden, kortom te druk, geen zin, geen tijd en geen energie om me daarbij ook nog te verdiepen in een fantastische gelegenheid als een trouwerij, die van ons wel te verstaan. Maar die staat dus even in de (koel)kast. Heel even werd het weer een veel besproken item ten mijn zusje trouwde. Het was bijzonder.……dat wil ik ook. Nu anderhalve maand later zijn we dat vergeten
Inmiddels veranderde mijn vriendin voor mij, zonder mij in te lichten haar plannen van Curaçao naar Nederland zodat wij en onze toekomstige dan nog baby er ook bij zouden kunnen zijn, de schat, terwijl wij onze week welverdiende vakantie al bijna hadden vastgelegd, helaas…. Het feest werd steeds kleiner, de jurk groter en mooier, de plannen werden uitgewerkt en hier en daar iets aangepast. Zo klein mogelijk was het nieuwe motto, maar dan intiem. En wij mogen daar aan deelnemen. Inmiddels is het bijna zover. Hier en daar schuift een berichtje via de moderne technologie voorbij over de vorderingen, de jurk, de taart, de locatie, de zenuwen en , “of ik echt nog wel aanwezig ben de grote dag” en noem maar op.

Wat ons nog rest is een groot cadeau. Geen geld wat ze graag willen hebben maar iets speciaals wat onze vriendschap onderstreept en wat haar aan ons doet denken. Wat dat gaat zijn… Halen we daarna onze eigen plannen weer uit de koelkast? De twee jaar zijn tegen die tijd al lang verstreken…