Stilte voor de storm?

Werkelijk helemaal niks heb ik uitgevoerd gister avond. Het zat er al aan te komen. Rustige tijden op mijn werk. Gelukkig voor Nederland. Betekend dat alle kinderen veilig bij hun papa en mama zitten of gewoon helemaal niet in Nederland zijn. Het is vakantie periode namelijk, is het eigenlijk elk jaar wel rustig. Minder goed voor ons, geen productie in deze zware tijden van bezuinigingen. Ook niet echt leuk. Na een paar uur heb je alles met je collega’s weer bij gesproken, alle belangrijke internet pagina’s gecheckt, alle verplichte bijscholings toetsen weer gemaakt en de afdeling spik en span opgeruimd. Voor een dagje is dat prima te overzien, wel lekker zelfs. Rust. Maar na twee dagen gaan we ons vervelen en drie al helemaal. Niks doen zit namelijk bij de meeste van onze ‘soort’ niet in onze genen. We kunnen dat niet, worden er rusteloos van. We willen actie. Flinke actie, zo ingewikkeld mogelijk. Het liefst ook een beetje heftig. Dat we ons vak leuk vinden is lastig te zeggen. Leuk werk ja, niet leuk natuurlijk voor het kind wat we in onze handen krijgen. Voor de ouders ook niet leuk. Een nachtmerrie meer eigenlijk. Zo krijgen we die vraag dus ook regelmatig. Geen vraag, meer een constatering. ‘Ik snap niet dat je dat kan’. Ik snap dan weer wel dat mensen dat denken en uitspreken. Heel goed zelfs. Zoals ik al zei is het werk leuk, de uitdaging, de puzzel die we moeten oplossen zo nu en dan maar vooral de voldoening als het lukt zoals je wil. Het kind uit de kreukels halen. Ze heel even laten lachen, even laten vergeten dat het bij ons ligt, wat er is gebeurd. Of gewoon dat je ziet dat alles een stuk beter gaat, het allemaal weer goed lijkt te komen. En natuurlijk de kinderen die later nog eens terug komen om al die lieve zusters te bedanken. Of ons gewoon helemaal vergeten zijn maar toch nog even komen kijken welk stukje uit hun geheugen is gewist. Wij zijn daar blij mee, die kinderen terug zien waar, ongelofelijk maar waar verder bijna niks meer aan mankeert. Dat geeft pas voldoening, daar doen we het dan voor. Dat houden we in ons achterhoofd als we weer een ongelofelijke casus binnen krijgen. Ik kan me dan weer niet voorstellen dat welke andere baan dan ook zoveel voldoening kan geven, maar ook zoveel emoties met zich mee brengt. Ik geef het toe, het is ook echt niet altijd makkelijk en dus ook echt niet altijd leuk.

Maar even terug op de rustige dagen. Niet ons ding zoals ik al zei. Het voelt nutteloos. We willen kinderen beter maken. Deze dagen zeggen gelukkig helemaal niks over hoe het verder zal gaan. Letterlijk hollen of stilstaan. Er tussenin kennen we eigenlijk niet. Is dat dan de beruchte stilte voor de storm?