Oke, ik herken me zelf niet meer, doe gekke dingen. Huilend val ik de huiskamer binnen, mijn tranen niet meer in bedwang. Durf mijn lief niet aan te kijken, laat staan te vertellen wat er is gebeurd.
In de auto, op weg naar huis, net de parkeerplaats van mijn werk af gereden, voor het stoplicht wat de snelweg op draait. Ik moet remmen voor de auto voor me terwijl het stoplicht op groen staat en de man achter mij heeft het te druk met zijn buurman in de auto ernaast. Ik zie het aankomen en jawel hoor, meneer rijdt tegen mij aan. Ik zie hem schrikken en ook dat ik ineens op een kruispunt sta. Hakkelend en stotend rijd ik door, ik weet even niet meer wat ik moet doen. Ik weet heus wel wat ik moet doen, ik heb dit al eerder meegemaakt, zelfde kruispunt nogwel. De meneer is verdwenen. Ik ben niet eens gestopt. Heb de schade niet bekeken, geen nummerplaat genoteerd, niet eens gezien, helemaal niks, alleen maar gehuild. De schrik zit er weer in, ik val mezelf tegen en dank God op mijn blote knietjes dat mijn kleine meisje heerlijk thuis bij papa in haar bedje ligt te slapen. De schade valt mee. Is niet te zien, tenminste niet aan de buitenkant… Het valt allemaal reuze mee.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar