Meespelen

Doodvermoeid loopt mijn kleine meisje de kantine van het zwembad in, ze moet eerst nog een tosti eten voor we aan de rit naar huis beginnen dus voordat ze naar haar bedje mag. De ochtendjes zwemmen zijn een waar feest maar daarvoor slaan we een slaapje over, het kost ook wat. Zitten in de kinderstoel wil ze niet, thuis ook niet, daar voelt ze zich echt te groot voor. Een ‘grote mensen stoel’ moet het zijn. Achterste voren erop, dat dan weer wel. De tosti wordt zo goed en zo kwaad als het gaat naar binnen gewerkt en een slok thee voor zover dat nodig is, ze heeft ook het halve zwembad straks in haar luier zitten.

Dan komen de andere kindjes in beeld. Stukje ouder, zo’n 4 jaar en hoger, stukje drukker ook, namelijk jongetjes. Mijn stoere prinses trekt haar schoentjes uit en rent er op af. Meespelen wil ze maar de jongetjes zijn wat te druk, te wild en te hardhandig. Die van mij staat er bij en kijkt ernaar. Aan alles merk ik dat ze dol graag mee wil doen maar ze kan het nog niet, ze is te klein en de andere kindjes hebben geen oog voor haar, ze wordt weggeduwd. Ze is stoer, staat weer op en doet of er niks aan de hand is. Loopt achter de mannetjes aan die heen en weer beginnen te rennen en haar telkens net kunnen ontwijken. Zij vindt het niet erg, ze doet haar ding, ik vind het wel erg, ik vind het een beetje zielig ogen en met al mijn emoties en hormonen aan boord zou ik er om kunnen huilen, de hele situatie. Maar ik ben niet alleen, ik hou me in. Ik moet wel, als moeder moet ik leren haar los te laten en haar de ruimte te geven ook te leren. Teleurstellingen horen daar bij. Maar wie is er nou eigenlijk het meest teleurgesteld?

Dat moederhart van mij is een beetje breekbaar op het moment….