Hmm, zo af en toe komt mijn sociale leven eens even zeuren om aandacht. Sociale leven is inmiddels na een zwangerschap, een jaar moederschap en de volgende zwangerschap een beetje te groot uitgedrukt misschien, van een sociaal leven kan ik eigenlijk al een hele poos niet meer spreken. Ik heb nog wel vrienden over, tenminste zo denk ik er over maar ik heb eigenlijk al een hele poos geen idee meer hoe die in mijn ogen vrienden daar zelf eigenlijk over denken. Ik voel me dus regelmatig schuldig als ik een poging doe af te spreken, we er bijna zijn, de date bijna gepland en het dan toch ineens weer niet lukt. Omdat ik weer eens niks van me laat horen, de datum toch niet echt concreet kan maken waardoor deze ineens zomaar en veel te snel weer voorbij is, kans gemist, helaas. Misschien moet ik eens ophouden met proberen afspraken te maken die vervolgens mislukken maar gewoon meteen een datum plannen, tenminste als ik wil dat de in mijn ogen vrienden ook nog echt mijn vrienden blijven.
Maar er zijn werkelijk allerlei redenen, lees smoezen, om dat dus niet te doen. In mijn ogen breng ik mijn kind dus niet naar de oppas omdat mama nou zo nodig een pleziertje moet. Kind gaat dus mee maar niet elke vriendin waardeert dat. Tenminste, ze denken altijd van wel maar als mijn eenmaal dreumes dan in hun niet dreumes proeve interieur verschijnt en mama daardoor geen enkel normaal woord kan wisselen omdat zij dus achter dreumes aanloopt is de pret snel over. Niet iedereen vindt het leuk om dan dus maar elke keer naar mijn wel dreumes proeve huis te komen. Dit geld natuurlijk vooral voor die vriendinnen die zelf geen dreumes hebben. Dan denken een aantal van mij nog steeds vriendinnen dat het leuk is om met een dreumes door de stad te wandelen en gewoon even ergens te lunchen. Ja kan heus wel maar leuk als in gezellig kletsen versta ik er in ieder geval niet onder en mijn kleine dreumes ook niet, die verkent veel liever de wereld en geeft heel duidelijk aan als ze het weer zat is.
Eigenlijk betekend het een klein beetje dat mijn sociale leven inmiddels een beetje wordt overgenomen door vriendinnen met ook een dreumes of daar net voorbij, want die snappen volledig in welke positie ik verkeer, mijn werk, en die vrienden en vriendinnen die mij wel zo de moeite waard vinden dat ze het af en toe toch maar weer eens proberen en mij trouw blijven in mijn ontdekkingsreis in het moederschap en de wereld van mijn kroost. Dank jullie wel daarvoor!
Tidak ada komentar:
Posting Komentar