X factor

Mijn baby zit nog in mijn buik maar in een tijdschrift wat ik krijg in één van alle gesponsorde pakketten is het thema, de X factor van ouders. Wat is de X factor van ouders? Nou ben ik natuurlijk al een keertje moeder geworden dus ik zou het moeten weten. Maar ergens maakt deze vraag me bang. Al tijdens de eerste zwangerschap merkte ik dat er een grote concurrentiestrijd is tussen (aanstaande) moeders. Het begon al bij het kamertje, hoe mooi, hoe duur… Toen werd de baby geboren. Hoe groot, hoe zwaar, wel of niet de borst, hapjes met 4 maanden of pas met 6… Slaapt die van jou al door, ook een hele belangrijke. Kan ze zich al omrollen, zitten, spelen, lachen… En toen gingen we over het jaar… Kan ze al lopen, wat kan ze al zeggen, wat doe jij allemaal voor leuke dingen met je kind, hoe vaak naar de oppas, wel of niet werken, makkelijk of niet??? Oftewel, er is altijd wel wat waar het ene kind meer in uitblinkt dan het andere kind. En de ouders, moeders vooral maken elkaar nog meer onzeker dan ze al waren. Want willen we niet allemaal laten zien hoe goed we het doen?

Ik lees in een paar dagen het hele tijdschrift, vol met verhalen en maak me een beetje ongerust over wat me nog te wachten staat. De X factor van ouders, moeders over het algemeen is blijkbaar heel belangrijk. Gaat je kindje dalijk naar de peuterspeelzaal moeten we al uitblinken in de leukste feestjes, de mooiste traktaties, de mooiste kleertjes en niet te vergeten het liefste, leukste, slimste en meest sociale kind. De ouders hebben een leuke baan, tijd voor hun sociale leven maar vooral veel tijd voor hun kinderen, zijn nooit saggerijnig, altijd geduldig en hun kinderen volmaakt gelukkig.

Ik ben er nu al bang voor, aan deze eis kan ik (nu al) niet voldoen. Ik ben regelmatig moe, mijn sociale leven zit in het slob en ik ben (de laatste tijd) regelmatig saggerijnig.  Maar mijn kleine meisje nog steeds de liefste, leukste die er is, ze lijkt er niet onder te lijden. En ergens vind ik ook dat dat er bij hoort. Zij moet ook leren dat de wereld niet volmaakt is, dat mama af en toe saggerijnig is, moe of boos ook al is daar geen duidelijke reden voor maar het gaat weer over. Zo zal ook zij hoop ik leren straks dat ze boos, moe, saggerijnig of verdrietig mag zijn en dat dat ook weer over gaat. Je emoties tonen hoort bij het leven, ook bij het leven van mama. Ook zal zij straks moeten leren dat mama niet altijd de mooiste traktaties zal maken, niet de meest uitbundige feestje zal organiseren, niet de meest mooie, dure kleertjes zal kopen, mama gaat niet mee doen aan die onzin. Want voor wie is dat nou eigenlijk? Voor je kind of om andere ouders de ogen uit te steken?