Mijn JONGETJE!!!

Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, ik schaam me ervoor. Ik maak me weer eens druk, doe ik anders nooit. Ik word er af en toe ineens door overvallen. Ik kan er af en toe niet van slapen. Stiekem in stilte vraag ik me af en toe af of ik net zoveel van het groeiende kindje in mijn buik ga houden als van het loslopende, veel te geweldige, super leuke en af en toe stront vervelende wondertje wat om mijn heen dreutelt. Want ik hou van haar met heel mijn hart, dat ik zoveel liefde te vergeven had, dat wist ik niet, hoe cliché. Heb ik dan nog liefde over voor dit nieuwe mensje. Een jongetje deze keer. Iets heel anders. Geen meisje dus. En ook dat is iets waar ik me druk om maak. Vind ik dat wel leuk, een jongetje? Verstandelijk weet ik het heus wel. Tuurlijk is een jongetje heel leuk, heel speciaal juist, een meisje en een jongen, beter kan toch eigenlijk niet? En om verstandelijk nog even door te gaan weet ik uit ervaring, mijn werkervaring, dat jongetjes baby’s en kindjes ook geweldig zijn. Net zo vertederend, net zo lief, net zo schattig, net zo grappig, net zo knuffelbaar en net zo… noem maar op. Ik ken geen moeder die ooit heeft gezegd dat ze niet van haar jongetje houdt, omdat het een jongetje is. Dat ze niet dolgelukkig is. Het zelfde geldt voor het tweede kind. Ik weet heus wel… dat potje met liefde gaat gewoon nog een keer open. Maar ja, dat gevoel dus. Moeilijk, moeilijk, je zet het niet zomaar even uit. En mijn gevoel wisselt. Ik moet er gewoon ook niet teveel over nadenken, het liever gewoon over me heen laten komen. Want ook al is mijn jongetje nog niet geboren, ik moet er niet aan denken het kwijt te raken. Ik wil nu al voor hem het allerbeste. En als ik een golf van beweging over mijn buik glijdt word ik overspoelt door geluk. Bijzonder geluk, voor mijn jongetje. Mijn jongetje!!!! Mijn JONGETJE!!!!